Af en toe heb ik een opkikker nodig van een ander. Een schouderklopje, een luisterend oor, een schouder om tegen te leunen. Er zijn zo van die dagen… waarop het donker lijkt, het licht te snel verdwijnt en de koude je veel te vroeg laat verlangen om de kerstlichtjes omhoog te hangen en te cocoonen. Een herfstgevoel. Hebben jullie dat nu ook?
En moe…ik ben moe. Nog niet helemaal hersteld mogelijk, maar misschien ook een herfstmoeheid…wie zal het zeggen?
Maar gelukkig:
….zijn er dan mensen die net op dat moment even bellen en vragen hoe het met me is. Even mogen aanleunen, even aandacht krijgen. Tijdens dat gesprek ook weer andere thema’s bespreken die me deugd doen en waardoor ik blij word en weer ga plannen.
…ik ontdek dat mijn schoonmoeder van 94 mijn boek las en ervan genoot… Heerlijk!
…ik verwen mezelf met het bestellen van een visitekaartje met onder mijn naam: auteur. Net echt! Ik weet niet of ik het ooit aan iemand zal durven geven. Maar er alleen al naar kijken motiveert me. Kom op! Ik zet mijn laptop aan en schrijf.
…. een vraag stellen op facebook, en daar leuke gevatte antwoorden op krijgen, waardoor ik kan glimlachen.
….ik heb dan ‘toevallig’ op een motiverend en warm gesprek met mijn uitgever
…. ik krijg het concrete antwoord op een technische vraag voor een plot in mijn boek en ik mag gaan kijken in een garage hoe het precies in zijn werk gaat…
Ik ben blij… het is me duidelijk. Het is ok…
Ik kan weer verder..
Bedankt allemaal!
